Helena Leja (Bakkał) urodziła się 29 czerwca 1919 roku w Jałcie.

      Rodzice:

      ojciec - Szymon (Salomon) Bakkał,

      matka - Teodozja Bakkał (Nieżywieńska).

      Przez długi okres mieszkała na Krymie. Dalsze losy życiowe spowodowały, że znalazła się w Polsce.

      W 1941 roku ukończyła Akademię (Instytut) Medyczną w Symferopolu.

      Zrobiła specjalizację w dziedzinie pulmonologii na Akademii Medycznej w Poznaniu.

      Przepracowała w Służbie Zdrowia 45 lat, m.in. jako ordynator oddziału, kierownik przychodni specjalistycznej i dyrektor szpitala.

      Miała dwóch mężów:

      – Arkadiusza Janczewskiego (lekarz – chirurg),
      – Mariana Leja (inżynier rolnictwa).

      Z pierwszego małżeństwa urodził się w 1940 roku syn Wadzim.

      Z drugiego związku przyszli na świat dwaj synowie:

       w 1950 roku – Marek,
       w 1953 roku – Jurek.

      Przeszła na emeryturę w 1992 roku.

      Zmarła w 2018 roku.

      W nocy z 1-go na 2-go listopada 1941 roku do miasta wkroczyły wojska niemieckie. Rozpoczęła się hitlerowska okupacja. Ciężko było przyzwyczaić się do powstałej sytuacji. Najbardziej dokuczał brak żywności. Działał tylko rynek. Aby tam nabyć potrzebne minimum, brakowało środków. Był okres, że wszyscy odczuwaliśmy systematycznie narastający głód. Razem z siostrą staraliśmy się temu zaradzić metodami niezbyt uczciwymi w stosunku do pozostałej rodziny. Kiedy rodziców nie było w domu siostra szybciutko smażyła oładki. Rozcieńczała mąkę wodą i powstałą masę, po dodaniu soli smażyła na patelni. Ponieważ tłuszczu też brakowało, jako środek zastępczy używaliśmy stearyny. Po prostu patelnię „smarowało się” zwykłą świecą. Gorące placuszki smakowały znakomicie. Miały jednak zasadniczą wadę – czuć je było „malizną”..
            Ze wspomnień Antoniego Janczewskiego