W 1943 roku zmarła moja druga babcia, mama ojca, mieszkająca od jakiegoś czasu razem z nami. Babcia La była osobą nad wyraz szlachetną, wyjątkowo czułą i bardzo wyrozumiałą. Miała niewątpliwie nieprzeciętne zdolności pedagogiczne, które pozwalały jej na doskonały kontakt z wnukami. Była dla nas, dzieciaków, niepodważalną wyrocznią we wszystkich sprawach. W tym okresie była już bardzo stara i schorowana. Pod koniec prawie nie wstawała z łóżka. Męczyła się, ale znosiła to ze stoickim spokojem. Zachowywała się jak zawsze spokojnie, cichutko, ale z pełną godnością i dostojeństwem. Tak też pożegnała ten świat. Historia lubi się powtarzać. Nie znam miejsca jej pochówku, nigdy nie mogłem pójść na jej grób, bo nie wiem gdzie się znajduje. Wybacz babciu, to nie moja wina. Myślę, że częściowo jestem usprawiedliwiony. Babcia na pewno to zrozumiałaby i nie miała do mnie pretensji.
      Ze wspomnień Antoniego Janczewskiego.